ΘΕΩΡΙΕΣ ΤΗΣ ΡΑΝΙΑΣ (S1ngles 1)

S1ngles 1, επεισόδιο 1, «Δυο πόρτες έχει η ζωή»

Σύντομο μαθημα για τον αριθμό δύο

Τα καλύτερα πράγματα στη ζωή έρχονται σε ζευγάρια. Το δύο είναι ο αγαπημένος μου αριθμός.

ΔΥΟ ήταν οι πρωτόπλαστοι που έφτιαξαν τον κόσμο. Δύο είναι οι όψεις κάθε νομίσματος. Δύο είναι τα καθίσματα στο αμάξι του Πέτρου. Δύο είμαστε ο Πέτρος κι εγώ. Το δύο είναι το αγαπημένο μου νούμερο.

Θεωρία 1

Οι ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ είναι σαν το τάβλι. Πόρτες, πλακωτό και φεύγα. Τα παιχνίδια εναλλάσσονται ανάλογα με τη φάση της σχέσης και τα άτομα που την απαρτίζουν. Όμως, όπως σε κάθε παιχνίδι, ένα πράγμα είναι βέβαιο: κάποιος κερδίζει, και κάποιος χάνει.

http://www.youtube.com/user/fatsoula28#p/u/64/MamYpCEatkg

Θεωρία 2

Ο ΧΩΡΙΣΜΟΣ μας από έναν άντρα πρέπει να αντιμετωπίζεται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίζουμε την καθημερινή μας αφόδευση: Πάτα δύο φορές το καζανάκι για να βεβαιωθείς ότι η κουράδα έχει φύγει μια και καλή.
http://www.youtube.com/user/fatsoula28#p/u/63/AFyIaKHXCns

Θεωρία 3

Το ΤΑΒΛΙ περιέχει κρυπτογραφημένους κώδικες κοινωνικά επιβεβλημένης συμπεριφοράς. Είναι πασιφανές ότι έχει κατασκευαστεί για να ευνοεί τις δυάδες.

http://www.youtube.com/user/fatsoula28#p/u/62/A2WPt5UMOD4

Σύντομο μάθημα για τον αριθμό 1:

Το ΕΝΑ είναι ο αγαπημένος μου αριθμός. 

Ένα είναι το τιμόνι του αυτοκινήτου μου και με πηγαίνει όπου γουστάρω εγώ.

Ένα είναι το κλειδί της πόρτας μου, μοναδικό και χωρίς αντίγραφο.

Ένας είναι ο ένοικος του σπιτιού μου. ΕΓΩ. Χωρίς να δίνω λογαριασμό σε κανέναν. Εντελώς μόνος.

Καμιά φορά όμως, όταν κάθομαι μόνος στο άδειο μου σπίτι με πιάνει μοναξιά. Κρατάει  λίγο, αλλά όταν συμβαίνει πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται πως ίσως η ζωή να μην είναι μια αλυσίδα από συναρπαστικές περιπέτειες και ίσως κάπου στον κόσμο υπάρχει κάποιος άνθρωπος για μένα. Και τότε αναρωτιέμαι αν αυτό το άλλο μου μισό υπάρχει, θα είμαι αρκετά τυχερός για να το συναντήσω? Αλλά μετά ανοίγω την τηλεόραση, και δεν το σκέφτομαι περισσότερο.

(http://www.youtube.com/watch?v=Iqmihlobl4Y&feature=BFa&list=PLB01772EF03A3E257&lf=results_main)

Αν φυγω, ποιός θα φταίει;

Με λένε Άννα και είμαι καλά... Αυτο ακούς καθημερινά από χιλιάδες νέους και όχι μόνο στην περίοδο που βρισκόμαστε...
Χιλιάδες άνθρωποι προσπαθούν να πείσουν καθημερινά τον εαυτό τους ότι είναι καλά, κλείνοντας τα αυτιά τους ενίοτε στις ειδήσεις και στο τι μέτρα έπονται...

Η κρίση δεν έχει μόνο αριθμούς και νούμερα.. Πίσω από τους αριθμούς κρύβονται πρόσωπα και άνθρωποι.. Όσο λοιπόν η ανεργία αυξάνεται και η αίσθηση αβεβαιότητας για το αύριο γιγαντώνεται τόσο τα πράγματα σε οικονομικό και ψυχολογικό επίπεδο δυσκολεύουν... Οι αυτοκτονίες μπορεί να έχουν ανέβει, αλλά το ίδιο νομιζω συμβαίνει και με τις κρίσεις πανικού, την κατάθλιψη, τη μελαγχολία και όλα τα συναφή προβλήματα.. Όταν είσαι άνεργος, αισθάνεσαι οτι δεν μπορείς να προσφέρεις... Και όταν είσαι εργαζόμενος και δεν αμοίβεσαι, ότι δεν ξέρεις για πόσο καιρό μπορείς να αντέξεις το συγκεκριμένο καθεστώς.. Και όταν είσαι νεοεισερχόμενος, αισθάνεσαι οτι δεν μπορείς να προσφέρεις πουθενά και αναρωτιέσαι που κάνεις το λάθος και δεν μπορείς να βρεις δουλειά...

Σε καιρό ύφεσης δε, η πολυτέλεια του να βρεις τη δουλειά που θές έχει πλέον εκλείψει... Αν θες δουλειά, θα πρέπει να δεχτείς οποιαδήποτε δουλειά σου προσφερθεί, προκειμένου στα 28 σου να μην αισθάνεσαι άχρηστος που κάποιοι άλλοι έχουν επενδύσει τόσα χρήματα επί τόσα χρόνια στις σπουδές σου και τελικά τίποτα απ' όλα αυτά δεν έχει καταστεί ικανό για να σου βρεί μια αξιοπρεπή δουλειά.. Όταν έγραφα το πρώτο άρθρο μου είχα γραψει σε κάποιο σήμειο την εξής φράση:

Για να καταλήξουμε να έχουμε ένα μισθό των 740 € πρίν και 600 € τώρα???

Ε λοιπόν μετα από 1,5 χρονο περίπου αυτός ο μισθός μοιάζει τουλάχιστον ονειρικός... Ονειρεύομαι την πρώτη στιγμή που θα πληρωθώ και θα πάρω λεφτά στα χέρια μου, σαν να πρόκειται για το πιο πολύτιμο πράγμα στον κόσμο... Δεν θέλω να αίσθανομαι έτσι... Το παν δεν ειναι τα χρηματα... Ξέρω οτι αυτό που σπούδασα δεν μπορώ να το ασκήσω εύκολα, δεν τρέφω αυταπάτες.. Ούτε πιστεύω οτι ο κόσμος είναι στρωμένος με ροδοπέταλα... Θέλω μόνο να μ'αφήσουν να ζήσω με αξιοπρέπεια στη χώρα που γεννήθηκα και μεγάλωσα... Ξεκινώντας από τα χαμηλά, ναι το δέχομαι, αλλά ξεκινώντας από κάπου... Γιατί αν τελικά καταλήξω να φύγω είτε εγώ είτε η πλειονότητα των νέων σήμερα, η ίδια η Ελλάδα θα τους έχει διώξει...

Ζητείται ελπίς (reloaded)

Ο λόγος που ξεκίνησα το blog ήταν για να γράφω για τα τρέχοντα γεγονότα γιατί αλλιώς θα έκανα ένα μπαμ και θα έσκαγα... Ε κάπως έτσι νιώθω και τώρα... Κάτι που τελείωσαν οι εκδηλώσεις των Αγανακτισμένων και δεν έχω με ποιον να τα συζητάω, κάτι που έχω να γράψω πολιτικό άρθρο κάτι μήνες, κάτι που περπατάω και γράφω το άρθρο στο μυαλό μου, ε αποφάσισα να τα γράψω μπας και τα βάλω σε μια σειρά.

 Ήταν 5 Μαΐου του 2010 όταν αποφάσισα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις με το κοινό και προέκυψε αυτό το blog, ιστολόγιο ελληνιστί... 

http://tokafenedakitisannas.blogspot.com/2010/05/blog-post.html

Ο τίτλος του διόλου τυχαίος αλλά ουδεμία σχέση είχε με το ομώνυμο βιβλίο του συχωρεμένου Αντώνη Σαμαράκη... Ένα χρόνο και πέντε μήνες μετά, ο τίτλος του άρθρου παραμένει επίκαιρος όσο ποτέ άλλοτε...