Αν φυγω, ποιός θα φταίει;

Με λένε Άννα και είμαι καλά... Αυτο ακούς καθημερινά από χιλιάδες νέους και όχι μόνο στην περίοδο που βρισκόμαστε...
Χιλιάδες άνθρωποι προσπαθούν να πείσουν καθημερινά τον εαυτό τους ότι είναι καλά, κλείνοντας τα αυτιά τους ενίοτε στις ειδήσεις και στο τι μέτρα έπονται...

Η κρίση δεν έχει μόνο αριθμούς και νούμερα.. Πίσω από τους αριθμούς κρύβονται πρόσωπα και άνθρωποι.. Όσο λοιπόν η ανεργία αυξάνεται και η αίσθηση αβεβαιότητας για το αύριο γιγαντώνεται τόσο τα πράγματα σε οικονομικό και ψυχολογικό επίπεδο δυσκολεύουν... Οι αυτοκτονίες μπορεί να έχουν ανέβει, αλλά το ίδιο νομιζω συμβαίνει και με τις κρίσεις πανικού, την κατάθλιψη, τη μελαγχολία και όλα τα συναφή προβλήματα.. Όταν είσαι άνεργος, αισθάνεσαι οτι δεν μπορείς να προσφέρεις... Και όταν είσαι εργαζόμενος και δεν αμοίβεσαι, ότι δεν ξέρεις για πόσο καιρό μπορείς να αντέξεις το συγκεκριμένο καθεστώς.. Και όταν είσαι νεοεισερχόμενος, αισθάνεσαι οτι δεν μπορείς να προσφέρεις πουθενά και αναρωτιέσαι που κάνεις το λάθος και δεν μπορείς να βρεις δουλειά...

Σε καιρό ύφεσης δε, η πολυτέλεια του να βρεις τη δουλειά που θές έχει πλέον εκλείψει... Αν θες δουλειά, θα πρέπει να δεχτείς οποιαδήποτε δουλειά σου προσφερθεί, προκειμένου στα 28 σου να μην αισθάνεσαι άχρηστος που κάποιοι άλλοι έχουν επενδύσει τόσα χρήματα επί τόσα χρόνια στις σπουδές σου και τελικά τίποτα απ' όλα αυτά δεν έχει καταστεί ικανό για να σου βρεί μια αξιοπρεπή δουλειά.. Όταν έγραφα το πρώτο άρθρο μου είχα γραψει σε κάποιο σήμειο την εξής φράση:

Για να καταλήξουμε να έχουμε ένα μισθό των 740 € πρίν και 600 € τώρα???

Ε λοιπόν μετα από 1,5 χρονο περίπου αυτός ο μισθός μοιάζει τουλάχιστον ονειρικός... Ονειρεύομαι την πρώτη στιγμή που θα πληρωθώ και θα πάρω λεφτά στα χέρια μου, σαν να πρόκειται για το πιο πολύτιμο πράγμα στον κόσμο... Δεν θέλω να αίσθανομαι έτσι... Το παν δεν ειναι τα χρηματα... Ξέρω οτι αυτό που σπούδασα δεν μπορώ να το ασκήσω εύκολα, δεν τρέφω αυταπάτες.. Ούτε πιστεύω οτι ο κόσμος είναι στρωμένος με ροδοπέταλα... Θέλω μόνο να μ'αφήσουν να ζήσω με αξιοπρέπεια στη χώρα που γεννήθηκα και μεγάλωσα... Ξεκινώντας από τα χαμηλά, ναι το δέχομαι, αλλά ξεκινώντας από κάπου... Γιατί αν τελικά καταλήξω να φύγω είτε εγώ είτε η πλειονότητα των νέων σήμερα, η ίδια η Ελλάδα θα τους έχει διώξει...