ΠΑΜΕ ΘΕΑΤΡΟ 10/11/2011: ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΔΡΑΚΟΥΛΑΚΗ
Το έργο είναι γραμμένο το 1961 και πραγματεύεται τις συζυγικές σχέσεις, θέμα που είναι πάντα επίκαιρο. Εσύ νομίζεις ότι σήμερα οι σχέσεις μεταξύ συντρόφων – συζύγων είναι πιο περίπλοκες με δεδομένη την αύξηση των διαζυγίων;
Περισσότερα εδώ: http://tralala.gr/monimes-stiles/theatro/item/8394-theatro_1011
ΠΑΜΕ ΘΕΑΤΡΟ 09/02/2011: ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΑΝΟΥΡΗΣ
Πως σας ήρθε η έμπνευση για το συγκεκριμένο έργο;Ξεκίνησα να καταγράφω κάποιες σκέψεις με αφορμή όσα συμβαίνουν στη χώρα μας τον τελευταίο καιρό.
Πως έγινε η επιλογή των εθελοντών σπουδαστών δραματικών σχολών και πως ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις των ρόλων τους;Είδαμε κάποια παιδιά από δραματικές σχολές και επιλέξαμε αυτούς που ταίριαζαν με αυτό που είχαμε στο μυαλό μας. Η ανταπόκριση των παιδιών στις απαιτήσεις της παράστασης ήταν άκρως επαγγελματική και πολύ συγκινητική.
Περισσότερα εδώ: http://tralala.gr/monimes-stiles/theatro/item/12041-theatro_0902
ΠΑΜΕ ΘΕΑΤΡΟ 01/06/2011: ΝΕΚΤΑΡΙΑ ΓΙΑΝΝΟΥΔΑΚΗ
Πολύ παιδικό όνειρο ήταν να γίνω δικαστής για να σώσω τον κόσμο. Αλλά έκανα κάτι πολύ περίεργο, δεν έβλεπα θέατρο, σπάνια μας πήγαινε το σχολείο να δούμε παραστάσεις κλπ. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στα Χανιά και κάποια στιγμή, λοιπόν, είχαμε μια ασπρόμαυρη τηλεόραση και κάθε μεσημέρι αναγκαστικά σ’ αυτό το δωμάτιο έπρεπε εγώ να κοιμηθώ. Ήθελα δεν ήθελα. Θυμάμαι λοιπόν να πηγαίνω μπροστά στην ασπρόμαυρη τηλεόραση που «μ’ ανάγκαζαν» να κοιμηθώ, παίρνοντας το ροζ κουβερτάκι που ήτανε για να σκεπαστώ και να κοιμηθώ και να κάνω διάφορα. Να το ‘χω σαν χιτώνα και να κάνω φωνούλες, να χρησιμοποιώ δηλαδή την οθόνη σαν καθρέφτη κι εκεί πέρα να κάνω διάφορα τρελλά. Μετά ήρθε όντως μια παράσταση και έπαιζε η Τζόυς Ευείδη και είχα μαγευτεί. Επίσης, έβλεπα Θέατρο της Δευτέρας και με γοήτευε όλο αυτό. Και κάποια στιγμή, επειδή είμαι από Κρήτη, αυστηρή οικογένεια κλπ το σχέδιο ήταν να περάσω σ' ένα Πανεπιστήμιο και να κάνω κρυφά τη δραματική σχολή, όπως κι έκανα. Πέρασα λοιπόν στη Γαλλική Φιλολογία και τελείωσα τη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών με υποτροφία και άριστα.
Παίζεις δύο χρόνια μια γυναίκα που είναι μεγαλωμένη σε μια διαφορετική κοινωνία από τη δικιά μας και που παρ’ όλα αυτά είναι ελεύθερη στην ψυχή. Πόσο εύκολο είναι να παίξεις έναν τέτοιο ρόλο; (Βρίσκεις κοινά στοιχεία με σένα;)
Δεν ήταν εύκολο και κάναμε αρκετό καιρό πρόβες. Επίσης πρόκειται για μονόλογο και ο μονόλογος είναι μια πολύ περίεργη ιστορία. Να παίζεις μπάλα μόνος σου με τις δικές σου δυνατότητες για θέσεις, ανικανότητες με όλα τα συν και τα πλην του. Και θυμάμαι ότι όταν εκεί που ψαχνόμασταν και αυτοσχεδιαστικά με το Γιώργο (σ.σ. Νανούρη) απέναντι μου, έκανα όλες αυτές τις πρόβες και τους αυτοσχεδιασμούς είχα ανοίξει πάρα πολύ συναισθηματικά και για όλη την περίοδο των προβών ήμουνα πάρα πολύ ευάλωτη. Και συγκινησιακά διαθέσιμη και γι’ αυτό και όταν τελειώνει η παράσταση «Η πέτρα της Υπομονής» έχω μια απίστευτη ένταση και μια απίστευτη όρεξη να γελάσω, σα να θέλω να το ξορκίσω αυτό το πράγμα και να το φέρω στα ίσα του. Αλλά ήμασταν πάρα πολύ τυχεροί που ήρθαμε σε επαφή μ’ αυτό το κείμενο κι εγώ κι ο Γιώργος. Ήταν μια ιδέα της εξαιρετικής ‘Ολιας Λαζαρίδου. Διάβασε το βιβλίο, τηλεφώνησε στο Γιώργο και του είπε «Βρήκα το επόμενο πράγμα που θα σκηνοθετήσεις και αυτό ταιριάζει πάρα πολύ στη Νεκταρία τη Γιαννουδάκη». Το διαβάσαμε, μαγευτήκαμε κι εμείς και μετά βάλαμε μπροστά.
Περισσότερα εδώ: http://tralala.gr/monimes-stiles/theatro/item/18648-theatro_0106
ΠΑΜΕ ΘΕΑΤΡΟ 29/02/2012: ΜΑΝΟΣ ΠΕΤΟΥΣΗΣ
Πώς γεννήθηκε η ιδέα γι’ αυτό το έργο; Ήταν κάτι που ξεκίνησε από σας;
Ήταν ένα βιβλίο, το οποίο το είχα στη βιβλιοθήκη μου και το καλοκαίρι το ξαναδιάβασα ανάμεσα σε πολλά βιβλία που διάβαζα εκείνο το διάστημα, χωρίς όμως να περάσει κάτι από το μυαλό μου. Έψαχνα να δω τι θα κάνω, γιατί ήταν να ανεβάσω ένα έργο που τελικά δεν ανέβηκε, οπότε στις ελεύθερες ώρες μου χάζευα βιβλία τα οποία είχα. Το πήρα, λοιπόν, το ξαναδιάβασα, δεν πέρασε, όμως, από το μυαλό μου τίποτα. Μετά από λίγο καιρό, μιλούσα με ένα φίλο μου θεατρολόγο, τον Γιώργο τον Κατσαντώνη και καθώς του έλεγα ότι έχω διαβάσει χιλιάδες πράγματα, αλλά δε μου αρέσει τίποτα, μου πρότεινε το Γράμμα σ’ ένα παιδί της Φαλάτσι. Το ξανακοίταξα, λοιπόν, από την αρχή και είπα «Αυτό θα κάνω». Πήρα τη φίλη μου τη Μάρω τη Μπουρδάκου, της είπα ότι σκέφτομαι να κάνω αυτό το έργο, με ρώτησε ποιά είχα στο μυαλό μου για πρωταγωνίστρια, της είπα ότι σκέφτομαι τη Ζέτα Δούκα και έτσι ξεκίνησε η όλη ιστορία. Πολύ απλά δηλαδή. Νομίζω τα πιο πολλά πράγματα στη ζωή μας έτσι απλά ξεκινάνε. Τυχαία. Κι εγώ πιστεύω πάρα πολύ στην τύχη. Κάποια πράγματα γίνονται για κάποιο συγκεκριμένο λόγο και το προηγούμενο έργο, που ήταν να ανεβάσω και δεν το ανέβασα, τελικά καλύτερα που δεν ανέβηκε. Μπαίνει μια τρικλοποδιά για να με προειδοποιήσει, ότι αυτό που πήγαινα να κάνω δεν θα γίνει, γιατί πρέπει να κάνω το επόμενο βήμα που θα μου παρουσιαστεί μετά. Πολύ περίεργο. Φαντάζομαι ότι συμβαίνει σε πολλούς ανθρώπους αυτό, αλλά σε μένα είναι πολύ έντονο. Αλλά ποτέ δεν μπορώ να το καταλάβω τη στιγμή που γίνεται και κάθε φορά λέω ότι για να μου συμβαίνει, σημαίνει ότι πρέπει να ηρεμήσω και κάτι άλλο θα ‘ρθει στο μέλλον που πρέπει να γίνει, και όταν έρθει λέω «Είδες; Είχε δίκιο το σύμπαν».
Το έργο έκανε πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη, γεγονός που δε συμβαίνει συχνά. Πως αποφασίσατε κάτι τέτοιο;
Αυτό ήταν μια περίεργη σύμπτωση πάλι. Όταν είχα ανέβει με τα Σκουλήκια πάνω (σ.σ. σκηνοθέτης της παράστασης «Σκουλήκια» που παρουσιάστηκε στο θέατρο Σοφούλη το Μάιο του 2011 στη Θεσσαλονίκη) και γνώρισα τα παιδιά – το Θωμά, την Παυλίνα (σ.σ. Χαρελά, τους παραγωγούς του Θεάτρου Σοφούλη και συμπαραγωγούς του Θεάτρου Αυλαία) – και γενικά έζησα περισσότερο την πόλη, σκέφτηκα ότι στο επόμενο έργο που θα ανεβάσω θέλω να κάνω πρεμιέρα από ‘δω. Κατέβηκα, λοιπόν, μετά στην Αθήνα κι όταν με ρωτούσαν τι θα κάνω την επόμενη σαιζόν τους έλεγα ότι δεν ήξερα τι θα κάνω, αλλά ό,τι και να κάνω ήθελα να κάνω πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη. Κι όταν βρήκα τελικά το κείμενο και το έδωσα στη Ζέτα να το διαβάσει, της είπα να μου πει καταρχήν αν της αρέσει για να δούμε αν μπορούμε να προχωρήσουμε παρακάτω, αλλά της είπα ότι ήθελα να της πω και κάτι ακόμα. Και ήθελα να της πω, ότι θέλω να κάνω πρεμιέρα το έργο στη Θεσσαλονίκη. Διάβασε λοιπόν το έργο η Ζέτα, με πήρε τηλέφωνο, μου είπε ότι της άρεσε πολύ και μου είπε ότι σκεφτόταν η πρεμιέρα του έργου να γίνει στη Θεσσαλονίκη. Δεν το πίστευα. Ήταν αυτό ακριβώς που ήθελα να της πω κι εγώ, οπότε είπαμε ότι αυτό το έργο ήταν για να γίνει με τη Ζέτα και μένα. Τόσο απλά πάλι. Έτυχαν πολλές συμπτώσεις μαζί κι απ’ ότι βλέπω είναι για καλό.
