Ζητείται ελπίς

Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε το Σάββατο 1η Μαΐου αλλά κατά έναν περίεργο τρόπο χάθηκε… Σας το παραθέτω κατά πρόσεγγιση διανθισμένο με τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών…
Επ’ αφορμής των εξελίξεων της οικονομικής κρίσης και των αυριανών μέτρων που θα ανακοινωθούν από την κυβέρνηση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αποφάσισα να μοιραστώ μερικές σκέψεις μου μαζί σας…

Ζούμε στην εποχή της οικονομικής κρίσης..
Η ανεργία αυξάνεται και όχι με βάση τα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, ούτε με βάση τα στοιχεία του ΟΑΕΔ, αλλά με βάση την εμπειρία από τη δουλειά.. Οι ανανεώσεις των βιβλιαρίων υγείας του ΙΚΑ για το 2010 έγιναν σε ποσοστό 40% με βάση βεβαιώσεις που χορηγηθήκαν από το ταμείο ανεργίας του ΟΑΕΔ και μάλιστα για το έτος 2009… Το 2010 το ποσοστό είμαι σίγουρη ότι θα ανεβεί δραματικά…

Οι μισθοί λοιπόν μειώθηκαν, η είσπραξη έμμεσων φόρων μέσω του ΦΠΑ θα έχουν ως αποτέλεσμα την μείωση του πραγματικού εισοδήματος, γιατί όπως πάντα ο καταναλωτής πληρώνει το τέλος και μάλιστα ο χαμηλόμισθος… Με μειωμένο εισόδημα λοιπόν, χωρίς 13ο και 14ο μισθό και αυξημένες τιμές στα προϊόντα πως ακριβώς θα επιβιώσουμε??? Υπο νορμάλ συνθήκες, αυτό που θα έλεγα, ότι μας χαρακτηρίζει, είναι ότι η οικονομία βρίσκεται σε ύφεση… Αλλά αυτό που προκύπτει τελικώς, είναι ότι βαδίζουμε ολοταχώς σε μια τάση στασιμοπληθωρισμού, όπου η συνύπαρξη ανεργίας και πληθωρισμού μαζί στην ίδια περίοδο, αποτελούν ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα ακόμα και για τους γκουρού της οικονομικής θεωρίας..

Εκτός των άλλων, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας και το έλλειμμα που έχει εκτιναχθεί στο 13% δεν οφείλεται σε μια μόνο κυβέρνηση.. Υπεύθυνοι για την κατάσταση στην οποία ζούμε είμαστε όλοι μας… Ολοι οι πολιτικοί που έχουν καταχραστεί δημόσιο χρήμα, που έχουν φάει με χρυσά κουτάλια, που έχουν λάβει χρήματα από την Ευρωπαϊκή Ένωση για τη δημιουργία παραγωγικών επενδύσεων και τελικά όπως πάντα κατέληξαν στις τσέπες κάποιων…
Υπεύθυνοι είμαστε ΟΛΟΙ εμείς, κι εγώ μέσα σ’ αυτούς.. Ειμαστε υπεύθυνοι για τους πολιτικούς που ψηφίζουμε, για τη νοοτροπία που έχουμε, για το βόλεμα στο οποίο βρισκόμαστε…

Τελικά υπάρχει ελπίδα γι αυτήν τη χώρα??
Μετά από μια λήξη σύμβασης, ένα μεταπτυχιακό στο χέρι καλώς εχόντων των πραγαματων σε ένα μήνα το πολύ, και μια περίοδο στην Αθήνα που λήγει, απορώ πραγματικά που βαδίζουμε….. Αν πριν από 5 μήνες μου λέγανε ότι όταν λήξει η σύμβαση μου, η κατάσταση της οικονομίας θα βρισκόταν σ’ αυτό το χάλι δεν θα πίστευα κανέναν.. Και όχι δεν έχω όρεξη ούτε για παρηγοριά ούτε για τίποτα… Ούτε πήγα στα stage για να γίνω μόνιμη, ούτε προσέβλεπα ποτέ σε κάτι τέτοιο… Και όταν κατέβηκα το Νοέμβρη στις πορείες κατέβηκα για τα κεκτημένα δικαιώματα που τότε μου αμφισβητούσαν ακόμα και αυτά…

Τώρα λοιπόν τι???
Μια κοινωνία σε τέλμα….
Μια οικονομία στα πρόθυρα της χρεωκοπίας….
Και μια φωνή που ακούγεται ολοένα κα πιο αδύναμη….

«Υπάρχει ακόμα ελπίδα…»
Ποια ελπίδα??? Για ποια ελπίδα μιλάμε ακριβώς???

Να διαβάζουμε όλοι εμείς υποτίθεται για ένα καλύτερο αύριο… Να μπούμε στο Πανεπιστήμιο, να βγάλουμε τη σχολή στα τέσσερα χρόνια, να διαβάσουμε μπας και μπουμε ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΚΑ και με το σπαθί μας στη Σχολή Δημόσιας Διοίκησης για να έχουμε ένα σίγουρο μέλλον, αλλά να μην τα καταφέρνουμε, να κάνουμε ένα μεταπτυχιακό για να έχουμε μόρια στους διαγωνισμούς μοριοδοτήσεων και όλα αυτά ΓΙΑΤΙ????

Για να καταλήξουμε να έχουμε ένα μισθό των 740 € πρίν και 600 € τώρα???
Για ένα μέλλον που φαντάζει αβέβαιο??? Για να φτάσουμε στο σημείο να λέμε όχι ότι δε θα πάρουμε σπίτι ποτέ, αλλά να λέμε δόξα τω Θεω αν βρούμε δουλειά έστω και με 600 €????

Ναι όλα αυτά που λεω μπορεί να ακούγονται μάυρα, απαισιόδοξα, υπερβολικά, αλλά αυτή είναι η δική μου πραγματικότητα… Σκληρή αυτή τη στιγμή…

Σίγουρα όμως όχι σκληρότερη από τη χτεσινή πραγματικότητα, που φτάσαμε στο σημείο εν έτει 2010 να θρηνούμε θύματα σε μια από τις μεγαλύτερες ειρηνικές πορείες που έχουν γίνει ποτέ στην Ελλάδα… Όχι σκληρότερη από τον θάνατο τριών νέων ανθρώπων και μιας αγέννητης ζωής που χάθηκε πριν καν δει το φως του ήλιου..
Θυματα είναι: η 32χρονη έγκυος Αγγελική Παπαθανασοπούλου, η 35χρονη Αγγελική Ζούλια και ο 36χρονος Επαμεινώνδας Τσακάλης
Τριων νέων ανθρώπων που το μόνο που έκαναν ήταν να πάνε στις δουλειές τους το πρωί της απεργίας, χωρίς, κατά πως λένε οι πληροφορίες, να έχουν το δικαίωμα της απεργίας… Υπό το φόβο της απειλής παρέμειναν στις θέσεις τους και ας ζητούσαν να φύγουν από το υποκατάστημα από τις 12 η ώρα το μεσημέρι…

Και μετά έρχεται το άλλο κρίσιμο ερώτημα: οι ανεγκέφαλοι πραγματικά αυτοί τύποι που πέταξαν τις μολότοφ τι είχαν στο κεφάλι τους?? Σίγουρο είναι ότι επεδίωκαν το θάνατο… Αυτό λένε οι μαρτυρίες των αυτοπτών μαρτύρων… Το θάνατο συμπολιτών τους??? Εκεί φτάσαμε λοιπόν?? Μήπως έχουμε λοιπόν εμφύλιο και δεν το ξέρουμε?? Γιατί απ’ όσο θυμαμαι η τελευταία φορά που είδα ότι είχε υπάρξει εμφύλιος στην Ελλάδα ήταν το 1946-1949… Α ναι όχι ξέχασα… Στην Ελλάδα ΠΑΝΤΑ έχουμε εμφύλιο… Ανάμεσα στα κόμματα, ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις, ανάμεσα στις ομάδες… ΠΑΝΤΟΥ…

Ήρθε η ώρα ο καθένας από μας να συμβάλει στην κοινωνική αλλαγή… Όπως μπορεί και όσο μπορεί… Αν θέλουμε να έχουμε έναν καλύτερο κόσμο…. Έναν κόσμο και μια χώρα με μεγαλύτερη δικαιοσύνη, που οι φταίχτες θα πληρώνουν και οι ένοχοι θα μπαίνουν στη φυλακή…

Και αν όλο αυτό ακούγεται ουτοπικό ή φανταστικό, αφήστε με τουλάχιστον να κάνω αυτό… ΟΝΕΙΡΑ… Δεν κοστίζουν τίποτα… Αλλά ναι ξέχασα, ούτε αυτό επιτρέπεται…