Αδελφοί Κατσιμίχα, 9 χρόνια μετά...

Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είν' όπως παλιά, μένει όμως ακόμα ένα πείσμα, που δεν είναι συνήθεια μοναχά....

Κάπως έτσι θα μπορούσε να περιγραφεί η χτεσινή συναυλία των αδελφών Κατσιμίχα.. Σα να μην πέρασε ούτε μια μέρα από τη συναυλία τους το 2001 στο Θέατρο Γης... Μια αποχαιρετίστηρια συναυλία που "μάζεψε" το έντεχνο κοινό της Θεσσαλονίκης.. Τότε μόλις είχαμε τελειώσει το Λύκειο και ξεκινούσαμε τις εξόδους μόνοι μας. "Τίποτα δεν είναι όπως παλία..", αυτό είναι το μόνο σίγουρο, μεγαλώσαμε κι εμείς κι αυτοί, αλλά και "τίποτα δεν έχει αλλάξει", μιας και νομίζεις ότι τους άκουσες προχτές... Στην ουσία τους ακούς, γιατί τα τραγούδια τους είναι διαχρόνικα... Στιγμές συγκινητικές, ιστορίες και θύμησες που κουβαλάει το κάθε τράγουδι πάνω του, τόσο για τον καλλιτέχνη όσο και για τον ακροατή... Τις προσωπικές ιστορίες του ακροατή τις γνωρίζει ο καθένας για τον εαυτό του, αυτές του δημιουργού και του καλλιτέχνη όμως αποφάσισε να μοιραστεί μαζί μας χτες ο Χάρης Κατσιμίχας, με το μοναδικό χιούμορ που τον διακρίνει.




Μας ξενάγησε στις "μικρες δικές του ιστορίες" όχι στο κέντρο και τις συνοικίες, αλλά στη δημιουργία των τραγουδιών του. Μάθαμε λοιπόν για τον λιθουανό ποιητή Μυλόζ που αναφέρει η Ρίτα Μπούμη-Παππά στο "Υπόγειο" και για τον "ένδοξο" θάνατο του από ξίφος, για το "Λουλούδι του δάσους" που γράφτηκε για την ανηψιά του και τραγουδήθηκε από τον αδερφό του, για την έμπνευση του στο τραγούδι "Γυμνή Σκιά" που προήλθε απο μια φράση στις τουαλέτες ενός μπαρ των Εξαρχείων και πολλές πολλές άλλες.

Κάποια τραγούδια αργότερα, ήρθε η ώρα για τον απαραίτητο σχολιασμό της σημερινής κοινωνικοοικονομικής κατάστασης... Δε θα μπορούσε άλλωστε να λείπει από μια συναυλία των δίδυμων αδερφών.. Το έπραξαν με τα τραγουδια τους.. "Αν είσαι Θεός"τραγουδησε ο Χάρης και ο Πάνος συνεχίσε "Για ένα κομμάτι ψωμί, δε φτάνει μόνο η δουλειά" Και στη συνέχεια και οι δυό μαζί τραγούδησαν Μίκη Θεοδωράκη.. "Ποιός τη ζωή μου".. Τραγούδια τόσο παλιά μα και τόσο επίκαιρα συνάμα.. Λες και γράφτηκαν σήμερα..

'Οπως τα "Ζεστα Ποτά" του 1985, που ήταν φυσικά όλα εκεί... Ο πρώτος τους δίσκος που είχε γίνει ανάρπαστος και περιέχει όλες τις γνωστές επιτυχίες που τραγουδάμε τόσα χρόνια... Ο Φάνης, η Ρίτα, το Υπόγειο, το Λόυκι..

http://www.youtube.com/watch?v=whBI5p69JDc

Εκεί ήταν όμως και γνωστές και κλασσικές μορφές της έντεχνης δισκογραφίας... Νίκος Καββαδίας μελοποιημένος από το Θάνο Μικρούτσικο, αλλά και ο Μάνος Ξυδούς, με τον οποίο πραγματοποίησαν τις δύο πρώτες συναυλίες αυτής της επανένωσης τον Μάρτιο του 2010. Ο Μάνος Ξυδούς όμως μας άφησε νωρίς.. Κι όμως, εμείς τον νιώσαμε σαν να ήταν "εκεί"... Όπως στο τραγούδι του... Και ήταν τότε που ο χώρος γέμισε με κόσμο μπροστά στη σκηνή και η διάθεση ανέβηκε...


Λίγη ώρα αργότερα ήρθε η ώρα για τον αποχαιρετισμό, παρ'όλα αυτά η αγάπη του κόσμου ανέβασε τους μουσικούς άλλες δυο φορέςπάνω στη σκηνή για να μας τραγουδήσουν τη Ρίτα, τη Θεσσαλονίκη και να κλείσουν με το κλασσικό και τόσο επίκαιρο "Γελα πουλί μου, γελα"... Γιατί αυτό που μετράει τελικά είναι το χαμόγελο... Καλή αντάμωση...