Η Θεσσαλονίκη τον Αύγουστο...

Πάει καιρός που έχω γράψει, σχεδόν κοντά ένας χρόνος.. Πολύ τρέξιμο, διάβασμα, δουλειές, η στήλη, το γεγονός οτι επιτέλους βρήκα τι θέλω να κάνω και αποφάσισα να κάνω τα πάντα όσο το δυνατόν καλύτερα και πιο γρήγορα για να καλύψω το χαμένο χρόνο που έχει περάσει...
Σκέφτομαι πόσο έχει αλλάξει η ζωή μου τα τελευταία 2 χρόνια... Ναι δεν είχα δουλειά για τουλάχιστον ενάμιση χρόνο, ναι περιορισα έξοδα και έκανα περικοπές, αλλά ανακαλυψα και πάλι εμένα, βρήκα αυτό στο οποίο είμαι καλή και αποφάσισα να το κυνηγήσω μέχρι τελικής πτώσεως... "Δε θα νικήσει η κρίση.. Εγώ θα νικήσω", είπα μέσα μου και κάπως έτσι ξεκίνησε όλο αυτό το τρέξιμο..

Δύο χρονια μετά λοιπόν μου μένουν μόλις 4 μαθήματα για το δεύτερο πτυχίο, που δεν παρακολούθησα παρά ελάχιστα, πηγαινοερχοντας για δύο εξάμηνα κάθε βδομάδα στην Κοζάνη, μια διπλωματική που γίνεται σε ενα ανεξερευνητο πεδίο για τους περισσότερους και ένα όνειρο για μια πρακτική στο εξωτερικό που ευελπιστώ να ευοδωθεί..!!

Είναι ωραίο να δημιουργείς, να τρέχεις, να μαθαίνεις, να ανακαλύπτεις, να βρίσκεις ευκαιρίες, να μαθαίνεις τον εαυτό σου και τις δυνατότητες σου... Ναι τα πράγματα είναι δύσκολα, αλλά αν δεν αδράξεις τη μέρα τίποτα δεν πρόκειται να σου δοθεί..!

Και κάπως έτσι μετά από ένα πολύ κοπιαστικό χειμώνα καταλήξαμε στη Θεσσαλονίκη, χωρίς διακοπές ακόμα, να τρέχουμε έναν ακόμη μαραθώνιο...
Όταν δρέψεις όμως τους καρπούς σου θα σκέφτεσαι τι ωραία ήταν που τα κατάφερες όλα αυτά...
Ή θα σκέφτεσαι την ατάκα της κολλήτης σου: "Με τόσα που κάνεις γιατί δε βγάζεις και ένα δίπλωμα;"

"Θα φύγει κι αυτό, θα δείς θα περάσει..", που λέει κι ο Πλιάτσικας...!