ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ: 50 ΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ

Ήμουν από τους πρώτους που θέλανε αυτήν την κινητοποίηση... Την υποστήριξα όσο πιο ένθερμα μπορούσα, την πίστεψα και την προώθησα όπως θεώρησα εγώ καλύτερα... Και τώρα έρχεται η ερώτηση: τι έγινε που ήσουν 50 μέρες στους δρόμους; Θα σας πώ λοιπόν τι έγινε από τη δική μου οπτική γωνιά, όπως τα έζησα και τα ζώ...

Είδα λοιπόν την πρώτη μέρα στη Θεσσαλονίκη κόσμο να μαζεύεται και να συζητά χωρίς μικρόφωνα και χωρίς ντουντούκες, που ήρθαν μετά για ενίσχυση. Ήταν με ένα μεγάλο χαρτόνι που το 'χαν κάνει χωνί για να μιλάνε!!

 

Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που έβλεπα τετοια διαδικασία να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μου, χωρίς την παρουσία κομματικών, οπαδικών σημαιών κλπ. Είπα από την πρώτη μέρα που πήγα ότι όσο περνάει από το χέρι μου εγώ θα είμαι εκεί για να δω πως θα εξελιχθεί αυτό το μόρφωμα-κίνημα, γιατί βαρέθηκα να παθαίνω κατάθλιψη στον καναπέ μου βλέποντας την οικονομική πραγματικότητα, γιατί ήθελα επιτέλους να δράσω ό,τι κι αν σήμαινε αυτό. Ήθελα νομίζω απλά να νιώσω οτι παίρνω μέρος στις εξελίξεις χωρίς να είμαι ένας απλός παρατηρητής αυτών.

Την 3η μέρα όταν πήγα το πρωι για να δω τι εγινε την προηγούμενη μέρα, η εικόνα ήταν αποκρουστική... Η πλατεία ήταν γεμάτη από χρήστες ναρκωτικών... Η ερώτηση που μου ήρθε στο κεφάλι ήταν κατευθείαν η εξής: "Μα καλά αυτοί μένουν στο Λευκό Πύργο;". Λίγο πιο πέρα βρήκα κάποια παιδια και μου είπαν οτι είχαν συγκροτηθεί κάποιες ομάδες, (καθαρισμού, περιφρούρησης, ίντερνετ κλπ.). Θέλησα να βοηθήσω, γιατί με θεωρούσα κομμάτι αυτού του μορφώματος...

Το πρόβλημα είναι βέβαια οτι πολλές φορές μπορεί να υπάρχει τεράστια προσφορά εργασίας αλλά καμια ζήτηση... Για μένα αυτό ηταν το θέμα στις αρχές... Πάλευα να δώσω ιδέες σε μία ομάδα που απ' ότι αποδείχτηκε και στον απολογισμό της, δεν ήταν ανοιχτή σε άτομα... Έδινε την εικόνα κλίκας χωρίς να επιτελεί το έργο που θα έπρεπε... Έστω και αργά, μετά από 45 μέρες, η ομάδα ιντερνετ κατάλαβε αυτά που της έλεγα από την 3η μέρα... Ποτέ δεν είναι αργά άλλωστε...

Παρ' όλα αυτά δεν απογοητεύτηκα είχα πεισμώσει και είχα πεί ότι εγώ θα είμαι εκεί καθημερινά όποτε μπορώ, με κρύο, βροχή, αγιάζι κλπ. Δεν είχα πάντα παρέα, στην αρχή ήμουν μόνη τώρα πια ξέρω οτι θα βρω κάτω παρέα... Έτσι κατέβηκα και την Κυριακή 29 Μαΐου, όταν μας έπιασε η μπόρα και κατευθυνθήκαμε με μια αυθόρμητη πορεία στην πλατεία Αριστοτέλους από τον πεζόδρομο της παραλίας... Όλοι κάτω από ένα τεράστιο μουσαμά να φωνάζουμε: "Πάρτε τον καφέ σε ένα πλαστικό εμείς σας περιμένουμε στον Πύργο το Λευκο". Όταν γυρνούσαμε από την πλατεία Αριστοτέλους, ο κόσμος ήταν τουλάχιστον διπλάσιος....!

Σιγά σιγά ήρθαν τα μικρόφωνα και οι ηχητικές εγκαταστάσεις και στήθηκαν και τέντες και οι σκήνες πλήθυναν και οι συνελεύσεις έγιναν ζωηρές και μαχόμενες... 

Στη Θεσσαλονίκη όμως είχαμε ένα έλλειμμα. Σε ενημερωτικές συγκεντρώσεις αντίστοιχες με αυτές των Αθηνών όπου καθηγητές και λοιποί μιλούσαν για το χρέος και την οικονομική μας κατάσταση.  Θυμάμαι μια Πέμπτη που παρακολουθούσα την συζήτηση από το ιντερνετ, γιατί δεν μπορούσα να πάω, είχε γίνει πρόταση να μιλήσει ο Δημήτρης Καζάκης και είχε απορριφθεί. Το μήνυμα που δινόταν προς τα έξω ήταν οτι δεν θέλουμε ενημέρωση, δεν θέλουμε ειδικούς, εμείς ξέρουμε καλύτερα. Η Αθήνα δηλαδή ήταν ηλίθια που έκανε ενημερωτικές συγκεντρώσεις ετσι; Πήγα λοιπόν την επόμενη μέρα και ήταν η μοναδική φορά που μίλησα όλες αυτές τις μέρες για να κάνω την πρόταση του να ξαναμιλήσει ο Καζάκης, και έγινε δεκτή. Βέβαια το κουλό της υπόθεσης είναι οτι μετά από κανά δυό μέρες και ενώ δεν είχα καταφέρει να πάω βλεπω τον Καζάκη να μιλάει στη συνέλευση, χωρίς κανενός είδους προειδοποίηση κλπ. Αυτά έχει η ανοργανωσία και το τυχαίο του πράγματος.

Σταθμός για το κίνημα ήταν η 15η Ιουνίου όταν καταλάβαμε την δύναμη που είχαμε... Όταν οι βουλευτές ξεκίνησαν να παραιτούνται ο ένας μετά τον άλλον, όταν οι δημοσκοπήσεις έδειχναν εύνοια για τους Αγανακτισμένους, όταν το ΠΑΣΟΚ έβγαινε δεύτερο κόμμα και το σύνολο των δύο κομμάτων ηταν μικρότερο του 35%. Όταν κυρίως είδαμε μια πρώτη δόση των χημικών που θέλησαν να μετατρέψουν την ειρηνική διαδήλωση σε χάος εντελώς τυχαία όταν εμφανίστηκαν οι εκπρόσωποι των σωματείων. Και κυρίως όταν κατα τη διάρκεια της διαδήλωσης στους κεντρικούς δρόμους της πόλης τη μια ώρα μαθαίναμε οτι πάμε για οικουμενική κυβέρνηση και την άλλη οτι συνεχίζει κανονικά ο Γιωργάκης με ανασχηματισμό.

Θα μου πείτε τώρα, αφού οι πλατείες και οι συνελεύσεις τους ήταν ζωηρές και μαχόμενες, γιατί δεν κράτησαν τον κόσμο; Να σας πω γιατί... Γιατί από την αρχή υπήρχαν άτομα από συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους που έκαναν μπαμ απο μακριά κι ας ήταν "καλλυμμένοι", γιατί ο κόσμος όταν ερχόταν στην πλατεία δεν ήταν μόνο αριστερός και όταν άκουγε επί σειρά συνελεύσεων τα ίδια πράγματα θεωρούσε οτι άκουγε προεκλογική συγκέντρωση του ΚΚΕ.. Αυτοί είναι οι λόγοι που ο κόσμος έφυγε... 

Και κάποιοι άλλοι. Τα χημικά που έριξαν στην Αθήνα στις 15 του Ιούνη, στη Θεσσαλονίκη επίσης και φυσικά ξανά στην Αθήνα στις 28 και 29 Ιουνίου.

Και τώρα ξέρω τι θα με ρωτήσετε: Εγώ γιατί είμαι ακόμα εκεί ε; Ε λοιπόν την έχω έτοιμη την απάντηση: είμαι εκεί, γιατί κάποια στιγμή άκουσα μέσα από το ίντερνετ που μεταδιδόταν η συνέλευση τον Γιώργο να μιλάει και βρήκα την ομάδα που ανήκω τώρα: Ομάδα Νομικών Οικονομικών Ζητημάτων Λευκού Πύργου. Είμαι εκεί, γιατί θέλω να αποτελέσω μέρος της διαμόρφωσης του κινήματος. Γιατί δεν μ'αρεσει να είμαι άλλο θεατής. Γιατί όσο περνάει από το χέρι μου το μέλλον μου ανήκει σε μένα και σε αυτούς που το διαμορφώνουν, όχι σε όσους κρίνουν κάτι που δεν το έχουν δεί από μέσα εν τη γένεση του.

Δε μ'αρεσουν πολλά πράγματα εκεί κάτω, αλλά υπάρχουν και πράγματα που μ' αρέσουν. Για τα δεύτερα παραμένω και επισημαίνω τα πρώτα για όσο καιρό χρειαστεί μέχρι να εξαναφανιστούν ή να επέλθει κάποιου είδους συναίνεση... 

Και για να απαντήσω στην συντάκτρια του τελευταίου σχολίου του προηγούμενου μου άρθρου, αυτό που ζητάω εγώ και είμαι κάτω είναι στοιχεία αμεσοδημοκρατίας στο Σύνταγμα για κρίσιμες αποφάσεις με τη μορφή δημοψηφίσματος όπως ισχύει στην Ιταλία και την Ελβετία, ζητάω την δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της και να είναι ανεξάρτητη, ζητάω τους πολιτικούς και όσους τα φάγανε να δικαστούν, να πάνε φυλακή και να δημευτούν οι περιουσίες τους, γιατί "Παγκαλε μπορεί να έφαγες πολύ εμείς όμως ήμασταν σε άλλο μαγαζί..."

Μέσα σ'αυτές τις μέρες, κοντά δυο μήνες, γνωρίσαμε κόσμο, συζητήσαμε, μάθαμε, καταλάβαμε έννοιες, εκνευριστήκαμε, άλλαξαμε γνώμη για την αστυνομία και για τους τρόπους καταστολής ακόμα και άνθρωποι που δεν είχαν άσχημη εικόνα για τους αστυνομικούς, κατεβήκαμε σε πορείες, αλλά πάνω από όλα κινητοποιηθήκαμε... Και ίσως αυτό να είναι η αρχή για μια πιο ενεργή κοινωνία πολιτών.... Με την ελπίδα το παρακάτω σύνθημα να μην το ξαναδώ μετά από 4 χρόνια....