Η ελπίδα στις γυναικείες φυλακές...

«Καλησπέρα. Καλησπέρα». Μια φράση που έχει γίνει συνήθεια χρόνων στις εκπομπές του Σταύρου Θεοδωράκη και που άμα την ακούσεις καταλαβαίνεις ότι άλλο ένα ταξίδι σε έναν διαφορετικό κόσμο μόλις έχει ξεκινήσει.  Αυτή τη φορά επέλεξε να μας ταξιδέψει στις γυναικείες φυλακές της Θήβας και να μας μιλήσει για τους ανθρώπους που μένουν σ’ αυτές. Ναι θα το παραδεχτώ ότι κι εγώ μέχρι τώρα δεν είχα σκεφτεί ότι κάποιες ποινές ίσως να είναι υπερβολικές.

       Πάντα θεωρούσα ότι ο κόσμος που είναι στις φυλακές τις περισσότερες φορές αξίζει να είναι εκεί μέσα, γιατί είχε διαπράξει κάποιου είδους αδίκημα. Είχα την αίσθηση, ότι εκεί μέσα τα πάντα είναι μαύρα, δεν υπάρχει ίχνος ελπίδας και αισιοδοξίας και ότι οι περισσότερες κρατούμενες είναι σαν αγρίμια. Αλλά άκουσα πολλές κρατούμενες να αναφέρουν ότι η φυλακή τους έμαθε πράγματα και τους έφερε πιο κοντά με τον εαυτό τους. Άκουσα επίσης πολλές να λένε ότι η φυλακή δεν περιορίζεται στα όρια ενός κελιού, τη φυλακή την έχει ο κάθένας από μας μέσα του, η ψυχή και το μυαλό δεν φυλακίζονται... Πάντα βρίσκουν το δρόμο για την ελευθερία... Φυσικά διατυποώθηκε και η αντίθετη άποψη.. Αυτή που επικρατεί για τον κόσμο έξω και για μένα επίσης, ότι η φυλακή σε κάνει αγρίμι και ότι αν μπεις μια φορά θα ξαναμπείς άλλες τόσες...

       Δεν ξέρω αν αυτή η εκπομπή άλλαξε την άποψη μου για το τι αποτελεί αδίκημα και τι όχι, όσον αφορά όμως την επιβολή σκληρών ποινών στους χρήστες ναρκωτικών είναι σίγουρο ότι με προβλημάτισε. Ακόμα και για μένα, που οι νομικές μου γνώσεις είναι περιορισμένες, η επιβολή ισόβιας κάθειρξης για την κατοχή 70γρ. χασίς ακούγεται αν μη τι άλλο υπερβολική.  Η ελλιπής  υπεράσπιση φταίει, το νομικό σύστημα, μια λανθασμένη απόφαση δικαστηρίου; Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά..

Αυτό μου εξέπληξε ευχάριστα, μεταξύ άλλων, είναι, οτί εκεί μέσα οι γυναίκες έχουν διεξόδους, έχουν το σχολείο δεύτερης ευκαιρίας,  κάνουν μαθήματα ζωγραφικής, χορού και άλλες δραστηριότητες που μπορούν να τους παρέχουν τη διαφυγή από την πραγματικότητα. 

    Είναι περίεργο πράγμα να είσαι κλεισμένος σε ένα κελί για 11 χρόνια. Μόνο στο άκουσμα κάποιος μπορεί να πει ότι δεν αντέχει, αλλά δυστυχώς αυτή είναι η τιμωρία που επιβάλλει το σύστημα απονομής δικαιοσύνης που έχουμε. Αυτό που θα έπρεπε, όμως, να σκεφτούμε είναι οι συνθήκες διαβίωσης σε μια φυλακή να είναι αν μη τι άλλο ανθρώπινες, με την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη καλύτερη, ακόμη περισσότερες ευκαιρίες κοινωνικής και επαγγελματικής επανένταξης και την έμφαση να δίνεται στο σωφρονισμό των κρατουμένων με στενότερη παρακολούθηση από ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς. 

   Δεν ξέρω για σας, εμένα πάντως η συγκεκριμένη εκπομπή πάντα με βάζει σε διαδικασία σκέψης. Και αυτή τη φορά λοιπόν το πέτυχε. Και κάτι μου λέει ότι την επόμενη φορά που κάποια βιβλία θα μου περισσεύουν στο σπίτι, ίσως δεν πάνε στον κάδο ανακύκλωσης, αλλά δοθούν σε κάποια από τις φυλακές για την επιμόρφωση και το άνοιγμα ενός παραθύρου στη μόρφωση για πολλές γυναίκες που θέλουν με κάθε τρόπο να ξεφύγουν.. Καλή σας μέρα!

Υ.Γ. Την εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη για τις γυναικείες φυλακές θα την βρείτε στην διεύθυνση:

http://www.megatv.com/article.asp?catid=14693#toppage