Ήταν Παρασκευή μεσήμερι σε ένα ταξί στην Αθήνα... Άλλο ένα ταξίδι στην Αθήνα, περισσότερες μέρες αυτή τη φορά.. Το γιατί ας το αφήσουμε καλύτερα...
Λίγες μέρες πρίν την εβδομάδα του Πάσχα λοιπόν ένα χρόνο κοντά μετά την πρώτη μου ανάρτηση στο ιστολόγιο μου και ένα χρόνο μετά την είσοδο μας στο Διεθνές Νομισμάτικο Ταμείο... Εν τω μεταξύ πολλά άλλαξαν...
Τα πραγματα στένεψαν οικονομικά, η ανεργία αγγίζει το 15%, οι επιχείρησεις κλείνουν η μία μετά την άλλη... Μια ομορφιά κοινώς... Και μια γυναίκα πιάνει συζήτηση με τον ταξιτζή...
"Δεν κινείται η αγορά", λέει ο ταξιτζής. "μην νομίζετε, κι εμείς δεν έχουμε πολύ δουλειά"
"Δεν ξέρω να σας πω κι εγώ τι γίνεται εκεί έξω... Είμαι μέσα στο σπίτι σε ένα κρεββάτι, αλλά αυτά που βλέπω στην τηλεόραση αρκούν για να καταλάβω τι γίνεται εκεί έξω..."
"Ναι δίκιο έχετε" απαντάει ο ταξιτζής..
"Λυπάμαι για τη χώρα μου κύριε... Αμφιβάλλω αν λυπάται κανείς για τη χώρα γενικά.. Ο καθένας λυπάται για το δικό του συμφέρον και αγωνιά για τις δικές του ανάγκες... Αν δεν ξεσηκωθούμε όλοι γενικά χαίρι δεν θα βρούμε..."
